Αστερίκιος Παρά Σακχαραζάδι, Αστερίξ στα Αρχαία Ελληνικά

Εισαγωγικό σημείωμα
Απροσδόκητο εγχείρημα η μετάφραση του Αστερίξ στα αρχαία Ελληνικά, αλλά θελκτικό! Όχι,όχι – μην περιοριστείτε, όταν διαβάζετε, στο να φρεσκάρετε και να επαληθεύσετε τις γνώσεις που αποκομίσατε μελετώντας κάποτε Ξενοφώντα και Πλάτωνα. Τα Αρχαία είναι φυσικά σωστά – και αν βρείτε κάποιο λάθος να μας ενημερώσετε. Οι ήρωες μας μιλούν την αττική διάλεκτο της κλασσικής εποχής, πλουτισμένη με κάποιες ομηρικές αναμνήσεις και ελάχιστες λέξεις “νεότερες” – γιατί όχι όταν πρόκειται για τους Ολυμπιακούς του 52 π.χ.; Ωστόσο το σημαντικό, και ιδιαίτερα διασκεδαστικό, είναι ότι η σεβάσμια γλώσσα του Αισχύλου και του Αριστοτέλη χρησιμοποιείται σε καθημερινές κουβέντες, λογοπαίγνια, καυχησιές, μικροκαυγάδες και πειράγματα. Παιχνίδι ανάρμοστο με την αρχαία κληρονομιά; Όχι βέβαια! Το ίδιο συμβαίνει και με τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, που περισσότερο απο κάθε άλλο συγγραφέα πλησιάζει τη ζωντανή γλώσσα της αρχαίας αγοράς. Η μήπως νομίζετε ότι οι Αρχαίοι άλλο δεν έκαναν παρά να διερευνούν ολημερίς τα θεμέλια της πολιτικής και της φιλοσοφίας;
Η απόδοση στα αρχαία ελληνικά έγινε απο τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κλασσικής Φιλολογίας κο Φάνη Κακριδή

Σχετικά με την ιστορία.

Είναι το ρεκόρ που κρατήθηκε μυστικό μέχρι σήμερα: “H των χιλίων και μιας ωρών μέτρησις”. Και αυτό που ο αρχαίος κόσμος δεν θέλησε επίσης να μάθουμε είναι πως το χαλί από πατούμενο γίνεται πετούμενο. Και μπορεί ο Κακοφωνίξ να υποστηρίζει πως “Ουρανόθεν καταβάται αργοί” αλλά αγνοεί ότι είναι ικανός να φέρνει και βροχή ακόμα και μέσα στην καλύβα όπως αναφώνησε ο αρχηγός του χωριού: “Βάβαιξ !…ύεται ο εμός οίκος!” κάτι που τον κάνει περιζήτητο στη μακρυνή Ανατολή όπου καλείται να κάνει τον ουρανό να βρέξει για να σωθεί η Σακχαραζάς, η εύμορφος βασιλίς, της οποίας η μοίρα προοιωνίζεται μαύρη, αν συνεχιστεί η ξηρασία στη μακρυνή χώρα του Γάγγη. Ο μαγικός τάπητας αποδεικνύεται ασφαλέστερος ακόμα και των πιο υπερσύγχρονων τζετ, αν και “Νοσήσομεν εκ καυμάτων εις παγετόν μεταπίπτοντες” αφού οι πτήσεις του είναι λιγάκι υπαίθριες, αλλά τη δουλειά του την κάνει μια χαρά και ιδού μετά από “Τριάκοντα και ημίσειαν ώρας προ της ώρας Ω” είναι που τα δυο φιλαράκια από τη γαλατία αναλαμβάνουν να παραδώσουν τη χώρα του Γάγγη, ή μάλλον τον ουρανό της στα άσματα του Κακοφωνίξ. “Εν υέτω εύφρων αειδώ” και “ουαί ημίν βεβρεγμένοι κόττοι”, δηλαδή γίναμε όλοι μούσκεμα και την κάνουμε σαν κόττες επί τω νεοελληνικότερον. Μεγάλο πράγμα η μούσα τελικά!…