Τα Παιδικά Χρόνια Του Ιζνογκούντ – Ίζνογκουντ No 18

Αυτή η σελίδα θα μπορούσε να αρχίζει με μια λάθος διαπίστωση ενός ζητιάνου που ζει στην μεγαλόπρεπη, πανάκριβη και μοναδική Βαγδάτη : ότι αν δεν μπορεί πια, να ζητιανεύει στις πλούσιες συνοικίες της Βαγδάτης, θα πεθάνει από την πείνα. Ευτυχώς που η καλοσύνη του καλού χαλίφη Χαρούν Ελ Πατσάχ μετριάζει αυτήν την απαισιόδοξη κατάσταση, θεωρώντας απάνθρωπο το κόψιμο των αμαρτωλών χεριών αυτών που κλέβουν τα καρπούζια, όσο και αν ισχυρίζεται ο δήμιος ότι κανένα ζώο δεν θα έκανε κάτι τέτοιο ! Λέτε τον δήμιο να τον διόρισε ο Ιζνογκούντ ; Πολύ πιθανόν, ίσως… Αλλά την Τηλεχραζάντ, την προσωπική παραμυθατζού του χαλίφη, η οποία του χαρίζει τις ηδονές της, ποιος λέτε να τη διόρισε ; Mα, τα ίδια τα χαρίσματά της φυσικά, δεν υπάρχει δα και τόση διαφθορά στη Βαγδάτη. Αντιθέτως μάλιστα, καλοσυνάτες παιδικές αναμνήσεις και ειλικρινείς δηλώσεις αφοσίωσης στο πρόσωπο του μεγάλου χαλίφη τον κάνουν, κάποτε-κάποτε, να διαπιστώνει με ιδιαίτερη ικανοποίηση ότι στο χαλιφάτο του, μερικά καλά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Όπως οι δηλώσεις του βεζίρη Ιζνογκούντ, ο οποίος θέλει πάντα να… σέρνεται σαν ταπεινό σκουλήκι και να προσκυνά τον μεγάλο ηγέτη των πιστών, τον χαλίφη Χαρούν Ελ Πατσάχ.