Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού ομότιτλου νουάρ μυθιστορήματος του καταπληκτικού Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. Το μυθιστόρημα το διάβασα το Δεκέμβριο του 2010, οπότε δεν θυμόμουν και πολλά πράγματα από την πλοκή και τους χαρακτήρες. Καλό αυτό, γιατί απόλαυσα την ιστορία σαν να τη διάβαζα για πρώτη φορά. Φυσικά εδώ δεν θα σχολιάσω το μυθιστόρημα -το οποίο είναι καταπληκτικό και απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φανατικό των σκληρών νουάρ θρίλερ-, αλλά το κόμικ: Μιας και μιλάμε για τον Ταρντί, η μεταφορά κρίνεται άκρως επιτυχημένη και αντάξια του μυθιστορήματος. Η ιστορία αυτή καθαυτή είναι πολύ ικανοποιητικά δοσμένη, κρατάει τον αναγνώστη στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, χάρη στην όλη δράση, την ωμή βία, την τρέλα, την ένταση και την αγωνία που υπάρχει για την κατάληξη του πρωταγωνιστή. Και ποιος είναι ο πρωταγωνιστής; Ένας πληρωμένος εκτελεστής, ο Μαρτέν Τεριέ, ο οποίος θέλει επιτέλους να σταματήσει τους σκοτωμούς και να πάρει το κορίτσι που άφησε πίσω, πριν από αρκετά χρόνια. Όμως η Εταιρεία δεν πρόκειται να τον αφήσει να φύγει έτσι απλά, γιατί έχει άλλα σχέδια γι’αυτόν. Ο Τεριέ θα υποχρεωθεί να συνεχίσει για μια ακόμα δουλειά. Όμως, μήπως του την έχουν στημένη; Μήπως τελικά είναι απλά το ασήμαντο πιόνι ενός διεφθαρμένου συστήματος; Το σχέδιο είναι το γνωστό που μας έχει συνηθίσει ο Ταρντί, σίγουρα πολύ καλό και απόλυτα ταιριαστό με το ύφος και την ατμόσφαιρα της ιστορίας του Μανσέτ. Οι σκηνές βίας είναι δοσμένες με την απαραίτητη ωμότητα, τα διάφορα σκηνικά -τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά- είναι εξαιρετικά και μεταφέρουν τον αναγνώστη σ’έναν ασπρόμαυρο κόσμο βίας και διαφθοράς. Με λίγα λόγια, ο Ταρντί καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να μεταδώσει στους λάτρεις των κόμικς τον κυνισμό, την τρέλα και τη μαυρίλα που χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματα του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ.
Του Ταρντί
