Περιγραφή

Ήταν μια εποχή που διέκρινα παντού μια αναστάτωση, στους ντουάρφ, στην Κάτιμπρι, ακόμη και στον Ρέτζις, που ήξερε περισσότερο από φαϊ και ύπνο παρά από πόλεμο. Το ένιωθα κι εγώ. Αυτή η μουδιασμένη προσμονή, αυτή η συντροφικότητα που μας έκανε να ενθαρρύνουμε συνεχώς ο ένας τον άλλο και να υψώνουμε τις φωνές μας στην ίδια ζητωκραυγή. Τι ήταν άραγε; Τώρα, κοιτώντας πίσω, είναι εύκολο να το αναγνωρίσω. Ήταν ελπίδα…»