Στα απορφανισμένα έλη ήχησε ξανά η ποίηση των πνευμάτων…
Ο άνεμος ανιστορεί πως οι ωχροπρόσωπες δεσποσύνες χαμογελούν ακόμη στην αιωνιότητα,ενώ ονειρεύονται να βρουν μια μαρμαρυγή φωτός στις αέναες νύχτες τους.Στο τέλος του φθινόπωρου η Φάβολε θα ακολουθούσε ένα μενεξεδένιο μονοπάτι μέσα σ’ ένα παγωμένο παράδεισο και θ΄άφηνε τον κισσό στο μνήμα της να αναριχηθεί σε ανέφικτους τοίχους,προσπαθώντας να καλύθφει τον οδυνηρά χαμένο πύργο της χώρας των βρυκολάκων.
Το ψυχρό φως βρίσκεται κοντά…
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.