Περιγραφή

Στα απορφανισμένα έλη ήχησε ξανά η ποίηση των πνευμάτων…
Ο άνεμος ανιστορεί πως οι ωχροπρόσωπες δεσποσύνες χαμογελούν ακόμη στην αιωνιότητα,ενώ ονειρεύονται να βρουν μια μαρμαρυγή φωτός στις αέναες νύχτες τους.Στο τέλος του φθινόπωρου η Φάβολε θα ακολουθούσε ένα μενεξεδένιο μονοπάτι μέσα σ’ ένα παγωμένο παράδεισο και θ΄άφηνε τον κισσό στο μνήμα της να αναριχηθεί σε ανέφικτους τοίχους,προσπαθώντας να καλύθφει τον οδυνηρά χαμένο πύργο της χώρας των βρυκολάκων.

Το ψυχρό φως βρίσκεται κοντά…