Χρώματα Πολέμου

Ο Άνχελ ξέρει ότι τελικά, ένα γκράφικ νόβελ είναι ουσιαστικά μυθιστόρημα, και ένα μυθιστόρημα (η μητέρα όλων των λογοτεχνικών μαχών) είναι μια περιπέτεια που συνδέει χίλιες ιστορίες και μία εποχή, όπου ένας από τα πρόσωπα του έργου θα πει: «Εμείς θέλαμε να γίνουμε η χώρα αλλά γίναμε απλώς το τοπίο».

Μην ξεγελαστείτε από το σημείωμα ετούτο, (αφού σας είπα ήδη ότι μπορείτε να το παραλείψετε). Ο Άνχελ οργανώνει το χάος: συνέχειες, επιστροφές στο παρελθόν, αφηγήσεις σε πρώτο ή τρίτο πρόσωπο, επιστολές, γεγονότα που πηγαινοέρχονται μέσα στο χρόνο, δευτερεύουσες αστυνομικές πλοκές (όπως η ύπαρξη ενός πλαστογράφου τέχνης); και παρεμβάλλει αληθινά πρόσωπα, όπως ο Χουάν Γκοϊτισόλο, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, οι καταστασιακοί, οι Γάλλοι σκηνοθέτες του νέου κύματος στον κινηματογράφο, μαζί με τα φανταστικά του πρόσωπα, που μερικές φορές δείχνουν πιο αληθινά από τα προηγούμενα. Και, την ώρα της αφήγησης, επιτρέπει τα πάντα στον εαυτό του: ονειρισμό, παράπλευρες διαδρομές και παράπλευρες στο παράπλευρο, ή πηγαίνει από το ρεαλισμό στον μαγικό ρεαλισμό, για παράδειγμα, στις υπέροχες σελίδες της φυγής του Μπαραγκάν μετά τη σφαγή του Τλατελόλκο με τον Φον Παάλεν, όπου παραλίγο να πιστέψω ότι το αεροπλάνο που τον έβγαζε από το Μεξικό το κυβερνούσε ο Μαρλό ή ο Σεν Εξιπερί. Όσο πιο βαθιά μπαίνω στο Χρώματα Πολέμου, τόσο περισσότερο εντάσσομαι κι εγώ στην περιπλοκότητα μιας εποχής, φτάνουν στ’ αφτιά μου απόηχοι παλιών λογομαχιών, αρχίζω να βλέπω ξεχασμένα πρόσωπα και συζητήσεις. Και πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Άνχελ για τα αστικά τοπία του, τις συνεχείς αναπαραγωγές πινάκων, φωτογραφιών και τοιχογραφιών, τον έρωτα του για τις λεπτομέρειες, τη λογοτεχνική του ικανότητα να συγκεντρώνει την ιστορία σ’ ένα χαμένο παπούτσι…

Με εκπλήσσει το πόσο αργά διαβάζω, αρπάζοντας λεπτομέρειες, απολαμβάνοντας τα κρυφά νεύματα, ξανακοιτάζοντας μια σελίδα, προσπαθώντας να συρράψω ιστορία με αναμνήσεις, κάνοντας ερωτήσεις στον εαυτό μου. Τίποτα δεν είναι σαν το μυθιστόρημα για να δημιουργήσεις έναν κόσμο και όταν λέω μυθιστόρημα εννοώ, μερικές φορές, και το εικονογραφημένο μυθιστόρημα ή γράφικ νόβελ.

Απόσπασμα από το κάτι σαν πρόλογο που έγραψε ο Paco Igancio Taibo II για τα Χρώματα Πολέμου.

trigger warning: Περιγράφονται εξαιρετικά σκληρές σκηνές βασανιστηρίων.

Σκίτσο-Σενάριο: Άνχελ δε λα Κάγιε

Μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος