Περικλής, Ηγεμόνας Της Τύρου

Πολλά πρόσωπα λησμονημένα πια, πόλεις ξεχασμένες από το χάρτη σαν μην υπήρξαν ποτέ. Ο Περικλής, ο Αντίοχος, o Ελικανός, η Μαρίνα, πρίγκιπες, προαγωγοί, ψαράδες, διπλωμάτες και ακόλουθοι. Η Τύρος, η Πεντάπολη, η Αντιόχεια, η Μυτιλήνη. Και γύρω γύρω οι θάλασσες, η βροχή και οι εποχές που κυλάνε, ενώ οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι της ιστορίας ζουν, σκοτώνονται, τρώνε, ξαγρυπνούν, στεναχωριούνται, ιδρώνουν, πάνε κι έρχονται, χορεύουν, μπαίνουν σε πλοία που βυθίζονται, αγαπιούνται, παίζουν χαρτιά, μισιούνται, δολοπλοκούν, οδηγούν αυτοκίνητα, μιλάνε, θυμώνουν, κάνουν πολλή φασαρία και κάποτε σιωπούν, ενώ ο Χρόνος ειρωνικός και αμετακίνητος τους παρακολουθεί αμέτοχος στην αιώνια γαλήνη του.

Αυτή την ιστορία μου την ψιθύρισε στο αυτί ένα βράδυ όταν ήμουν παιδί ο ίδιος ο Θείος Σαίξπηρ, που την είχε γράψει πολύ παλιότερα, το 1607. Μ’ άρεσε και ήθελα να τη διηγηθώ και εγώ. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια· έχω μπερδέψει κάπως πρόσωπα και πράγματα. Θα με συγχωρέσετε κι εσείς και ο Σαίξπηρ που θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο…