Ενοχλείστε Τον Υπνο Των Θεών

«Τι εννοείς και πολύ ασήμι;» γρύλισε ο δίμετρος. «Τα βικτορίνια είναι χρυσαφένια».
«Και ποιος νοιάζεται πια για ψίχουλα», του αντιγύρισε θρασύτατα το θρακιώτικο ψαχτήρι.
«Δηλαδή», παρενέβη, δίκην πυροσβέστη, ο προφέσορας, «κι αν καλά κατάλαβα, εδώ δε μιλάμε πλέον για τις λίρες του αντάρτη, αλλά…»
«Μυκηναϊκό τάφο… θολωτό και ασύλητο!» του διευκρίνισε όλος καμάρι ο Θρακιώτης.
«Άκου!» βρυχήθηκε ξανά ο δίμετρος. Έδειξε με το κεφάλι του τον προφέσορα. «Αυτός κι εγώ, δεν κατεβαίνουμε κει κάτω. Τούτη η λοφοπλαγιά είναι στοιχειωμένη και δεν ενοχλούμε τον ύπνο των πνευμάτων. Τελεία και παύλα!»
«Πρόβλημά σας», τον έκοψε με απρόσμενο θάρρος ο Θρακιώτης. «Εμείς οι τρεις προχωράμε! Ασύλληπτα πλούτη μας περιμένουν και δεν μένει παρά να απλώσουμε πάνω τους τα χέρια μας».
Τα άπλωσαν! Δεύτερο στη σειρά λάθος…