Αφίσες, ιστορίες, απεργίες, τραγούδια, ποιήματα, ήρωες. Ένα μνημείο για την εργατική πάλη της “άλλης” Αμερικής.
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (Wobblies) – μια οργάνωση που σύμφωνα με τα μέλη της είναι «Ό,τι πιο σπουδαίο υπάρχει στη Γη», σύμφωνα όμως με τους εργοδότες και τους συντηρητικούς αποτελούν απειλή για την κοινωνία – συμπλήρωσαν το 2005 έναν αιώνα ζωής. Πώς είναι δυνατόν ένα κίνημα που στο απόγειό του είχε περισσότερα από εκατό χιλιάδες μέλη να συσπειρώσει για μια περίοδο τους φτωχότερους και πιο καταπιεσμένους εργάτες από κάθε φυλή και ομάδα, και να γράψει μερικά από τα πιο συγκινητικά και αστεία τραγούδια που σατίριζαν τους πλούσιους εκμεταλλευτές και τους πρόθυμους σκλάβους τους; Γιατί κάποιοι Αμερικανοί ποιητές, συγγραφείς και ριζοσπάστες, από τον Τζον Ντος Πάσος (John Dos Passos) και τον Γκάρι Σνάιντερ (Gary Snyder) μέχρι τον Νόαμ Τσόμσκι (Noam Chomsky), εξακολουθούν να επικαλούνται τους «Wobblies» τη στιγμή που η ανάμνηση των περισσότερων συνδικάτων έχει σβηστεί από την μνήμη;
Των Paul Buhle – Nicole Schulman
