Μπαίνουμε μέσα όπως μπαίνουμε σε ένα κάστρο, παρασυρμένοι, από τη μυρωδιά του καμένου και του γλεντιού.
Η ιστορική γειτονιά των Εξαρχείων πλέει ακυβέρνητη στην τσιμεντένια θάλασσα της Αθήνας. Στους στενούς δρόμους, οι κάτοικοι γελούν και χάνονται, διασχίζοντας επικίνδυνα νερά σαν νυχτερινά ψάρια.
Ο Νίκος, επισκέπτης στα Εξάρχεια. Τα Εξάρχεια του οικογενειακού καφέ-μπαρ, του πάρκου Ναυαρίνου, των γκράφιτι, των καταλήψεων. Της θείας Ναταλίας, του αγωνιστή Τζίμπη, του εξαρτημένου Γιάννη, του μικρού μετανάστη Ιμράν. Ένα καλοκαίρι σαν γλυκόπικρο νεράντζι.
