Παιδιά Του Superman

Στην αυγή του 21ου αιώνα, καθώς ο εαυτός εκτίθεται ως «ανοιχτό σύστημα» στην πληθώρα επιλογών και υποδειγμάτων της μεταμοντέρνας εποχής, το ζήτημα εξέλιξης της ψυχοκοινωνικής ταυτότητας τίθεται υπό νέους όρους. Πώς μεγαλώνει ο μοντέρνος άνθρωπος υφιστάμενος πολυδιάστατα την προσωπική και συλλογική κρίση; Πώς συνθέτει το νόημα της ατομικής του ιστορίας από τα αποσπάσματα και τις προσωρινότητες που περιγράφουν την παγκοσμιοποιημένη συγκυρία; Πώς τοποθετείται το Υποκείμενο στο φαντασιακό χώρο που ορίζεται από νοσταλγία και πένθος για την εποχή της εμπιστοσύνης στην απεριόριστη δυνατότητα της γενεάς του; Αν ο Superman, ως υπεράνθρωπος της κουλτούρας και της φιλοσοφίας, μέσα στα κόμικς και έξω από αυτά, ήταν το σύμβολο εκείνης της μοντέρνας εμπιστοσύνης και αισιοδοξίας, σήμερα τα υπερνεωτερικά «παιδιά του Superman», ως ευπροσάρμοστοι πρωταγωνιστές ενός μελαγχολικού επεισοδίου της ιστορίας, αφηγούνται τη σταδιακή απόσυρση από την γραμμική ασφάλεια αναζητώντας τη φαντασιακή αλήθεια μιας γεμάτης υποσχέσεις παιδικότητας.